Ο σχεδιασμός και η φιλοσοφία του «Διαλόγου» βασίζεται το μοντέλο των Κοινοτήτων Πρακτικής των Lave & Wenger (1998) και Wenger, White, & Smith (2009), που με τη σειρά του έχει στενή σχέση με τη θεωρία της ‘τοποθετημένης μάθησης’. Οι Κοινότητες Πρακτικής δεν έχουν μια τυπική δομή αλλά πρόκειται για μονάδες των οποίων τα μέλη σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν την αίσθηση ότι συμμετέχουν σε τυπικές διαδικασίες επαγγελματικής εξέλιξης. Οι ομάδες των ανθρώπων που τις αποτελούν έχουν κάποιο κοινό πρόβλημα ή πεδίο ενδιαφέροντος, αλληλεπιδρούν, μαθαίνουν μαζί και αναπτύσσουν ένα κοινό ρεπερτόριο από διαθέσιμους ‘πόρους’. Στο πλαίσιο των Κοινοτήτων Πρακτικής σημαντική είναι η διαφοροποίηση μεταξύ ‘συμμετοχής’ (participation) και ‘πραγμοποίησης’ (reification). Η ‘συμμετοχή’ περιγράφεται ως ‘κοινωνική εμπειρία του να ζει κανείς στον κόσμο με όρους συμμετοχής σε κοινότητες και με ενεργό συμμετοχή στα κοινά εγχειρήματα’ και η ‘πραγμοποίηση’ ως η ‘διαδικασία με την οποία η εμπειρία μας αποκτά μορφή, μέσω της παραγωγής αντικειμένων που ‘στερεοποιούν’ αυτή την εμπειρία σε ‘υλικότητα’. Στη περίπτωση των κοινοτήτων του «Διαλόγου» η συμμετοχή και η αλληλεπίδραση των μελών αναμένεται να προκαλέσει  δημιουργία νέων διδακτικών πρακτικών, νέα αφηγήματα για τη διδασκαλία με Τ.Π.Ε. και τελικά νέες ταυτότητες εκπαιδευτικών που θα απεικονίζονται στα διδακτικά σενάρια που θα σχεδιαστούν και θα υλοποιηθούν.

Το μοντέλο λοιπόν της επαγγελματικής εξέλιξης του εκπαιδευτικού μέσα από τη συμμετοχή του σε (δικτυακές) κοινότητες μάθησης, προσφέρεται ως απάντηση στο αίτημα της αλλαγής και της εξέλιξης του εκπαιδευτικού. Τα μέλη μιας online κοινότητας έχουν τη δυνατότητα, αφού συνδεθούν, να αλληλεπιδρούν προάγοντας την οικοδόμηση και επαν-οικοδόμηση διαπροσωπικών σχέσεων, να μειώσουν την απομόνωσή τους, να προχωρήσουν σε διαμοιρασμό εκπαιδευτικών πόρων και να ενισχύσουν τον κριτικό αναστοχασμό πάνω στις καθημερινές διδακτικές πρακτικές τους. Παράλληλα οι απαιτήσεις για το ρόλο του εκπαιδευτικού στον 21^ου αι. επιβάλλουν την υιοθέτηση από την πλευρά του, μιας περισσότερο «ανοιχτής» κουλτούρας: να βγει από την απομόνωση, να συζητά ελεύθερα με τους συναδέλφους του, να μοιράζεται και να δημοσιοποιεί τη δουλειά του μέσα σε πνεύμα εμπιστοσύνης και μ’ αυτό τον τρόπο να μαθαίνει συνεχώς.

Παραπομπές

Wenger, E. (1998). Communities of practice: Learning, meaning, and identity. New York: Cambridge University Press.

Wenger, E., White, N.,& Smith, J. (2009). Digital Habitats. Stewarding technology for communities. Portland USA: CPSquare.